MODIFIKACIJA VREMENA (Kemtrejlsi)

• Tokom 6 godina vijetnamskog rata, vojska SAD je sprovodila program modifikacije vremena “Popaj” koji je trebao da produži sezonu monsunskih kiša i proširi oblasti zahvaćene monsunima tako da budu zahvaćene vijentamske vojne snage. Sa nezvaničnim motom “Pravi blato, ne rat”, izviđačke eskadrile su zasejavale oblake produžavajući tako sezonu monsunskih kiša na 45 dana. Američka vojska je takođe bila uključena u zasejavanje oblaka iznad Atlantika gde su se razvijali uragani. Projekt “Bes oluje” iz 1960-tih, imao je za cilj da umanji destruktivnu snagu uragana, ali nikad nije potvrđeno da li je projekat bio uspešan.

• Zasejavnje oblaka ima za cilj da stvori ili poveća padavine kao što su kiša ili sneg ili, kao što je to slučaj u Alberti, da smanji formiranje grada. Srebro jodid i suvi led su već u širikoj upotrebi u modifikaciji vremena, dok higroskopni materijali kao što su soli počinju sve više da se koriste zbog obećavajućih rezultata prilikom ispitivanja.

• Istorija zasejavanja oblaka počinje 1946-te godine kada je Bernard Vonnegut otkrio potencijalne mogućnosti korišćenja srebro jodida u svrhu modifikacije vremena.

  Iste godine je, hemičar Vincent Schaefer, iz aviona izbacio 3 kg suvog leda na oblak, što je za rezultat imalo padanje snega.

Zasejavanje oblaka u Kanadi

Alberta je centar „Aleje grada“ koja se prostire od reke Visoka (65 km južno od Kalgarija) do Lakomba (175 km severno od Kalgarija) i na zapad do Stenovitih planina (160 km severozapadno od Kalgarija). To je oblast  u kojoj grad iz olujnih, grmljavinskih  oblaka – kumulonimbusa, svake godine pravi milionsku štetu na imovini građana i kompanija. Svake godine šteta iznosi oko 100 miliona dolara, a 1991.godine je zabeleženo da je samo jedna gradonosna oluja načinila štetu od 400 miliona dolara.

Zbog toga su , pre 12 godina, osiguravajuće kompanije osnovale posebnu kompaniju –  Alberta Severe Weather Management Society (ASWMS), koja je angažovala firmu Weather Modification, Inc. (WMI) iz SAD radi sprovođenja protivgradne zaštite. Ovaj posao se obavlja zasejavanjem oblaka iz aviona i traje, svake godine, od 1. juna do 15. septembra.Uspeh programa suzbijanja grada u Alberti se najbolje očituje u smanjenju odštetnih zahteva osiguravajućim kompanijama u iznosu od oko 50 %. Na taj način, godišnje ulaganje u program protivgradne zaštite od 2 miliona dolara donosi uštedu od oko 50 miliona dolara.

Zasejavnje oblaka ima za cilj da stvori ili poveća padavine kao što su kiša ili sneg ili, kao što je to slučaj u Alberti, da smanji formiranje grada. Srebro jodid i suvi led su već u širikoj upotrebi u modifikaciji vremena, dok higroskopni materijali kao što su soli počinju sve više da se koriste zbog obećavajućih rezultata prilikom ispitivanja.
Istorija zasejavanja oblaka počinje 1946-te godine kada je Bernard Vonnegut otkrio potencijalne mogućnosti korišćenja srebro jodida u svrhu modifikacije vremena.
Iste godine je, hemičar Vincent Schaefer, iz aviona izbacio 3 kg suvog leda na oblak, što je za rezultat imalo padanje snega.

Tokom 6 godina vijetnamskog rata, vojska SAD je sprovodila program modifikacije vremena “Popaj” koji je trebao da produži sezonu monsunskih kiša i proširi oblasti zahvaćene monsunima tako da budu zahvaćene vijentamske vojne snage. Sa nezvaničnim motom “Pravi blato, ne rat”, izviđačke eskadrile su zasejavale oblake produžavajući tako sezonu monsunskih kiša na 45 dana. Američka vojska je takođe bila uključena u zasejavanje oblaka iznad Atlantika gde su se razvijali uragani. Projekt “Bes oluje” iz 1960-tih, imao je za cilj da umanji destruktivnu snagu uragana, ali nikad nije potvrđeno da li je projekat bio uspešan.
Nacionalna uprava za atmosferu i okeane je takođe sponzorisala nekoliko istraživačkih projekata vezanih za zasejavanje oblaka u periodu od 1964. do 1988. godine pod nazivom “Nebeska voda”, a kasnije još neke projekte između 1979 i 1993. godine. Ovi projekti su uključivali ispitivanje efekata zimskog i letnjeg zasejavanja oblaka a sprovodili su se u nekoliko američkih država, kao i na Tajlandu i u Maroku.
Formiranje grada zahteva prisustvo velike količine vodene pare u atmosferi i snažnu konvektivnu aktivnost koja vodi stvaranju grmljavinskih oblaka vertikalnog razvitka – kumulonimbusa, koji su neophodni za pojavu grada. Uzlazne struje od preko 10000 fita u minuti, kao i prisustvo silaznih struja su uočene od strane pilota koji su leteli unutar kumulonimbusa. Temperatura u gornjem delu Cb-ja (Cb-Kumulonimbus) mora biti ispod tačke mržnjenja, t.j. ispod 0˚C, ali ne ispod -30˚C, temperature na kojoj  prisustvo kapljica prehlađene vode postaje retko.
Grad se najčešće javlja u regionu umerenih geografskih širina, tokom leta, kada je temperatura tla dovoljno topla da prozrokuje konvekciju i formiranje konvektivnih oblaka. Ovi oblaci narastu dovoljno visoko i u oblasti gde su temperature znatno ispod nule što je neophodno za stvaranje grada. Vodena para nastala isparavanjem sa zemljine površine se diže u vis, pri tome se delić vazduha koji se uzdiže, hladi i postaje zasićen što vodi do kondenzacije vodene pare u kapljice vode. To je mehanizam nastajanja oblaka. Kišne kapljice se dalje uzdižu, dostižući visinu gde je temperatura negativna i gde postaju prehlađene. Prašina podignuta vetrom se uzdiže zajedno sa toplim vazduhom i prilikom sudaranja  sa prehlađenim kapljicama vode dolazi do formiranja kristala leda oko čestica prašine koje služe kao kondenzaciono jezgro odnosno jezgro kristalizacije. Dalje sudaranje sa prehlađenim kapljicama vode unutar Cb-ja dodaje novi sloj leda na formirane kristale leda koji tako postaju sve veći. U jednom trenutku, komad leda, obično sferičnog oblika, postaje pretežak, uzlazna struja ga više ne može držati i on ispada iz oblaka. Ponekad, zbog turbulencije, grad biva izbačen iz oblaka u stranu. Najveće grad je imao diametar od 18.7 cm!

Da bi zasejavanje oblaka bilo uspešno, gornji deo oblaka mora biti na visini gde su temperature ispod -5˚C, da formiranje grada još nije započeto u većem obimu i da unutar oblaka postoji stabilna, stalna uzlazna struja. Oblaci koji se ne prostiru znatno iznad nivoa gde je tremperatura 0˚C, po prirodi stvari, ne proizvode mnogo leda. Uzlazna struja je potrebna da bi se osigurao stalni dotok vlažnog vazduga iznad nivoa mržnjenja što vodi formiranju slojeva leda oko jezgra kristalizacije.
Spaljivanjem patrona napunjenih smešom sa srebrom jodidom  koje su okačene na krila aviona ili njihovim izbacivanjem u oblake se vrši zasejavanje oblaka veštačkim jezgrima kristalizacije oko kojih se vezuju kapljice vode. Dobar “tajming” i prolazak aviona na pravoj visini, u tačno određenoj oblasti u odnosu na oblak je od krucijalne važnosti za efikasnost zasejavanja oblaka.
Za potrebe suzbijanja grada u Alberti, koriste se tri aviona i to: Piper Cheyenne II, Cesna 340 koji su stacionirani u Kalgariju i Beech King Air C90 sa sedištem u Red Deer-u. Avion leti duž navetrene strane zrelog oblaka  pri čemu se, turboprop avion (Piper Cheyenne II), koji može leteti na većim visinama,  koristi za zasejavanjea viših delova oblaka dok se Cesna 340 koristi za zasejavanje baze oblaka. Beech King Air C90 može da ostane u vazduhu znatno duže te, za zasejavanje, može da dostigne oblasti na zapadu, u blizini Stenovitih planina.
Osoblje se sastoji od meteorologa, kanadskih pilota i avio mehaničara. Zahvaljujući brzoj internet vezi, piloti su u mogućnosti da prate razvoj oblaka koji se prati meteorološkim radarom u Olds-Didsbury aerodromu (100 km severno od Kalgarija). Radari u Strathmore i Carvel-u se koriste u slučaju kvara radar u Olds-Didsbury-u.U “Aleji grada”može istovremeno biti više od jednog gradoopasnog oblaka i u tom slučaju avion se upućuje u oblast koja se oceni da ima najviši prioritet.
Meteorološki radar je integrisan sa kompjuterima za arhiviranje i prikazivanje radarskih slika u realnom vremenu. Softver koji se za tu namenu koristi je TITAN (Thunderstorm Identification; Tracking, Analysis, and Now-casting). Sistem akvizicije radarskih podataka uzima sirove radarske podatke, radi preliminarnu kalibraciju i obradu i podatke dalje šalje TITANU na procesuiranje i generisanje raznih radarskih slika i produkata koji se mogu videti na monitoru računara. Radar je programiran da tokom rada, pri čemu se antena okreće 360 stepeni, snima i  prikuplja podatake sa 18  različitih elevacija. TITAN softver prima radarske podatke celog neba svakih 5 minuta i obrađuje ih tako da se može videti horizontalni i vertikalni presek oblaka, kretanje oblaka i animacija kretanja, procenjena količina padavina i druge informacije od interesa. Takođe, automatski se određuje i prikazuje na monitoru pozicija aviona. Podaci od radara i aviana se uredno arhiviraju i na raspolaganju su za naknadnu analizu ili klijentima za bilo koju namenu.
Iako je 2003.godine američki Nacionalni Istraživački Savet zaključio da “ … ne postoji ubedljiv naučni dokaz efikasnosti namerne modifikacije vremena”, osiguravajuće kompanije su ubeđene da je program suzbijanja grada u Alberti dokazao svoju vrednost. Zbog toga se ovaj program nastavlja i sklopljen je nov petogodišnji ugovor sa kompanijom Weather Modification, Inc koja je i do sada sprovodila avionsko zasejavanje oblaka u cilju sprečavanja grada..(meteosrbija.rs)

• Kako i ko zeli da uspostavi totalnu kontrolu nad klimom (specijalno namenjeno nevernim Tomama)

• Oborite avione koji zaprašuju Srbe!.

• Novo zlatno doba je spremno da počne, a za neobaveštene: treći svetski rat je uveliko u toku,,