Kosovo War at 25: Blair’s secret invasion plot to ‘topple Milosevic’ revealed

Top secret papers reviewed by The Grayzone reveal Tony Blair demanded strikes on civilian targets in Yugoslavia days before NATO attacked them. While the UK military acknowledged a NATO strike on Hotel Jugoslavia would mean inflicting “some civilian casualties,” it insisted the deaths were “worth the cost.”

Declassified British Ministry of Defence (MOD) files reviewed by The Grayzone reveal that officials in London conspired to embroil US troops in a secret plan to occupy Yugoslavia and “topple” President Slobodan Milosevic during NATO’s 1999 war on the country. Though the crazed scheme was never implemented, details of the plot reveal precisely how British officials successfully shaped Washington into a blunt force instrument of their vanquished empire in years to come. 

March 24 marks the 25th anniversary of Operation Allied Force, NATO’s 78-day-long bombing campaign against Yugoslavia. Still venerated in Western mainstream as a successful “humanitarian intervention” conducted to prevent an impending “genocide” of Kosovo’s Albanian population, the war was in fact a wantonly destructive, illegal assault on  a sovereign, multiethnic country, based on lies and atrocity propaganda. Belgrade had in fact been engaged in a counterinsurgency battle against the CIA and MI6-backed Kosovo Liberation Army (KLA), an Al Qaeda-linked extremist group.

The KLA—funded by the narcotics trade and organ harvesting—explicitly sought to maximize civilian casualties, in order to precipitate Western intervention. In May 2000, a British parliamentary committee concluded all purported abuses of Albanian citizens by Yugoslav authorities occurred after NATO’s bombing began, finding that the alliance’s intervention had actually encouragedBelgrade to aggressively neutralize the KLA. Meanwhile, in September 2001, a UN court in Pristina determined that Belgrade’s actions in Kosovo were not genocidal in nature, or intent.

These findings are largely overlooked today. A February Politico investigation into the West’s post-war pillage of Kosovo axiomatically asserted that NATO intervened in Yugoslavia “to halt an unfolding genocide against the ethnic-Albanian population.” Similarly forgotten is just how close leading NATO states came to invading Belgrade during that chaotic spring.

British proposals for US invasion of Yugoslavia

By April 29, 1999, NATO’s bombing of Yugoslavia had entered its fifth week. On that date, Richard Hatfield, then-Policy Director of Britain’s Ministry of Defence, dispatched a “Strategic Planning Group discussion paper on Kosovo ground force options” to London’s military, security, and intelligence apparatus. In a documentmarked “Secret – UK eyes only,” Hatfield demanded an “immediate” decision on whether to formally invade Yugoslavia:

“If we are to influence US thinking on ground force options, we need to pass the paper to them very quickly…Our planning is ahead of the US, other allies and [NATO HQ]…We believe the US may be developing its initial thinking on ground force options this week. Our paper could exercise significant influence on their conclusions. The [Chiefs of Staff] therefore agreed we should pass it to the US privately (through military and policy channels) as quickly as possible.”

According to Hatfield, London had to “overcome” a “great deal of reluctance and scepticism” in Washington regarding a formal ground invasion, so “decisions need to be taken quickly if we are to launch an operation before Winter.” Evidently, a firm timeline for action had germinated in London. It was simultaneously vital to “make clear” to then-Prime Minister Tony Blair that “although we can influence planning for a possible ground campaign, we cannot expect the US or NATO to accept British views easily or unreservedly.”

Therefore, an “early agreement in principle to a ground campaign” was considered “more important than the details,” the document states. In other words, securing US commitment to putting boots on the ground trumped all basic technical concerns. After all, Blair’s invasion fantasy hinged entirely on Washington dispatching hundreds of thousands of US soldiers to Yugoslavia. London would by contrast deploy just 50,000—most of the available British Army at the time. This disparity was likely a key source of American “reluctance and scepticism.”

London therefore drafted four separate scenarios for the war. This included invading Kosovo alone and “liberating” the province from Belgrade’s control. This option would limit “overspill into other areas of Serbia”, while guaranteeing “no permanent military presence elsewhere” in the country. Another proposal, dubbed “wider opposed,” would see NATO invade Yugoslavia outright, with the aim of “defeating the Serb armed forces and if necessary toppling Milosevic.” The latter forecast an “organised Serb resistance” at every level in response.

Another source of US “reluctance and scepticism,” no doubt, was the fact that every country bordering Yugoslavia—even NATO members and aspirants—were either on the record as having rejected, or being expected to reject, the use of their territory for ground invasion. For example, two of London’s war proposals depended “fundamentally on Greek agreement to use their port facilities and airspace.” Without Greece’s acquiescence, NATO “would have no choice but to mount a wider opposed operation from Hungary, Romania and/or Bulgaria, which would be even more difficult politically.”

Coupled with deep historic and cultural ties, the longstanding record of warm relations between Athens and Belgrade effectively ruled out both plans that were dependent on Greece. An invasion conducted via the latter countries, on the other hand, meant that “it would be impossible to constrain the scope of war with Serbia.” Meanwhile, Albania, which supported the KLA while serving as NATO’s effective headquarters throughout the bombing of Yugoslavia, and Macedonia, “where [NATO] troop levels [were] already causing problems,” were said to fear becoming formal belligerents in any conflict due to likely “Serb retaliation.”

Blair calls for ‘coalition of the willing’

Despite the apparent infeasibility of a ground invasion, British officials—Blair in particular—were completely determined to push ahead in Yugoslavia. Their bombing campaign was a failure. Limited to the skies, NATO jets relentlessly blitzed Serbian civilian, government, and industrial infrastructure, killing over a thousand innocent people—including children—and violently disrupting daily life for millions. But Yugoslav forces cunningly deployed decoy vehicles to divert the military alliance, while concealing their anti-KLA operations under adverse weather and deception tactics.

In public, NATO military apparatchiks, political pawns, and media minions exalted their stunning success and inevitable victory on the battlefield. But the declassified files show Ministry of Defence officials spent much of their time bemoaning the fact that their bombs were neither intimidating Milosevic, nor hindering the Yugoslav army’s war on the KLA.  Belgrade’s forces were said to have consistently deceived NATO “very successfully” via extensive use of “camouflage, dummy targets, concealment and bunkers.”

British officials repeatedly expressed concern that the Yugoslav army could actually succeed in expelling the KLA from Kosovo entirely, allowing Milosevic to declare victory and dictate peace terms to NATO. Blair was reportedly determined to reject any such offer. Moreover, it was well-understood that NATO’s bombing had rallied citizens to support their leader. As one paper conceded, alliance airstrikes on Yugoslavia’s Interior Ministry “demonstrated to Belgrade citizens just how vulnerable their city is, but achieved little else.”

“Forewarned by a target list posted on CNN’s website last week, the Serbs had already moved out of the building. Kosovo has been swept clean in less than a week and in the US, a climbdown may be on the cards, as the costs and dangers of escalation hit home,” the April 4 missive asserted.

The following day, Blair dispatched a personal “note for the record” to senior British government, intelligence and military officials. He lambasted the bombing campaign’s lack of “vigour,” suggesting the British public “does not have the confidence we know what to do,” before concluding: “we appear not to have a grip.” 

Blair then proposed the formation of a “coalition of the willing” to counteract opposition to escalation within NATO and “prosecute this to the end.” In an apparent fit of bloodlust, the Prime Minister proceeded to outline a series of demands:

“We must strengthen the targets. Media and communication are utterly essential. [Attacking] Oil, infrastructure, all the things Milosevic values… is clearly justified.”

“What is holding this back?” Blair fumed. “I have little doubt we are moving towards a situation where our aim will become removing Milosevic. We will not want to say so now, but autonomy for Kosovo inside Serbia is becoming absurd. And plainly Milosevic will threaten the stability of the region as long as he remains.”

The Ministry of Defence subsequently circulated a memoon “targeting,” which warranted “immediate attention,” that noted London had “offered the US three significant targets” identified by MI6: Belgrade’s iconic Hotel Jugoslavia; a Cold War-era Bunker; and the Yugoslav capital’s Central Post Office. While conceding that a strike on Hotel Jugoslavia would mean “some civilian casualties,” the memo insisted that their lives were “worth the cost.”

NATO subsequently hit Hotel Jugoslavia on May 7 and 8 in 1999, damaging its bars, boutiques, and dining halls while killing a refugee who sought shelter inside. The Washington Post promptly justified the strike by claiming it may have targeted a notorious Serbian paramilitary leader, who allegedly owned a casino housed within the hotel. Asked by the newspaper if he took the bombing personally, the fighter, known as “Arkan,” replied:

“When they hit civilians, I take it personally. You don’t change minds with Tomahawks. If they want to bring me to justice, why do they want to kill me? If they want to get Arkan, send ground troops so I can see their faces. I want to die in a fair fight. Bill Clinton is in deep you-know-what. He bombs what he can. He says ‘God bless America’ and the rest of the world dies.”

NATO bombing stokes Chinese and Russian fears

Later that April, as per Blair’s personal order to target “media,” NATO bombed the Belgrade headquarters of the Yugoslav TV network RTS. The strike killed 16 journalistsand wounded 16 more, with many trapped under rubble for days. The Prime Minister personally defended the criminal assault, claiming the station was a core component of Milosevic’s “apparatus of dictatorship and power”.

The NATO-funded International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia later investigated the RTS bombing. It concluded that while the site wasn’t a military target, the action aimed to disrupt Belgrade’s communications network, and was therefore legitimate. Amnesty International branded the ruling a miscarriage of justice. Then-NATO General Wesley Clark, who oversaw the bombing campaign, admitted it was understood that the attack would only interrupt RTS broadcasts for a brief period. Indeed, RTS was back on-air after just three hours. 

The RTS strike represented one of several egregious war crimes NATO committed throughout the Yugoslavia campaign with total impunity. Officially, the 78-day-long aerial onslaught destroyed just 14 Yugoslav tanks, while devastating 372 industrial facilities, leaving hundreds of thousands jobless. The military alliance allegedly took directions on what to target from US corporations, including Philip Morris. NATO’s deliberate obliteration of chemical plants polluted soil, air, and water across the Balkans with over 100 toxic substances. Not coincidentally, Serbia today is a world leader in cancer rates.

On the first night that Hotel Jugoslavia was bombed, NATO carried out a simultaneous strike against Beijing’s embassy in Belgrade, killing three journalists, wounding dozens sheltering inside, and outraging Chinese and Serb citizens alike. NATO declared that this was merely an accident, caused by erroneous CIA targeting data. While the declassified Ministry of Defence files conspicuously contain no reference to this highly controversial international incident, they do mention grave Chinese concerns over the wider campaign. Namely, that it would “constitute a precedent for intervention elsewhere.”

British officials sought to allay these fears not only in Beijing, but Moscow. Then-Russian premier Yevgeny Primakov learned NATO had launched its campaign against Yugoslavia campaign while he was literally mid-air, en route to the US for an official meeting. He immediately ordered the pilot to return to Russia. Despite his protest, the Kremlin thereafter attempted to compel Milosevic to cease hostilities in Kosovo via diplomatic channels.

Once it became clear that Russia would not intervene on his side, Milosevic folded and pledged to withdraw all Yugoslav forces from Kosovo on June 3 1999. In turn, NATO would occupy the province. That same month, a cabledispatched from the British Embassy in Moscow observed the bombing was widely viewed locally “as a blow to [the] UN Security Council and threat to Russian interests… setting an unacceptable precedent for action out of area, circumventing the Security Council if necessary”:

“[Moscow’s Ministry of Defense] has used NATO’s resort to force to argue Russia’s new military doctrine should take more serious account of a potential threat from NATO, with all that that means in terms of force levels, procurement and the future of arms control… The UK’s forward position on the use of force has not gone unnoticed… The Kosovo campaign has reinforced the perception here of an expanding NATO as a powerful tool for the imposition of US will in Europe.”

Blair reportedly walked away from his destruction of Yugoslavia with newfound confidence. According to veteran British journalist Andrew Marr, the Prime Minister realized “he had tried to bounce [Clinton] too obviously over Kosovo,” thus concluding that “American Presidents need tactful handling” to achieve desired results. Blair also “learned to cope with giving orders which resulted in much loss of life.” Directing Yugoslavia’s collapse furthermore “convinced him of his ability to lead in war, to take big gambles, and to get them right.”

It was this arrogant attitude that guided Blair into the quagmire of Iraq, and to further interventions which wreaked havoc on the globe.

Blair fulfills ‘Britain’s destiny’

With the Yugoslav army fully withdrawn from Kosovo, the province began to resemble post-World War II Germany, carved into Western occupation zones. As a November 1999 OSCE report documented in sickening detail, a very real genocide immediately commenced. KLA fighters proceeded to not only purge Kosovo’s Roma and Serb population, but also clear out their Albanian political and criminal rivals via intimidation, torture, and murder—all under the watchful eye of NATO and UN “peacekeepers.”

The Independent reported that month that the KLA’s post-war campaign of “murder and kidnap” in NATO-occupied Kosovo—officially described as an effort “to ensure public safety and order”—reduced Pristina’s Serb population from 40,000 to just 400. A local European human rights worker told the newspaper that over the prior six months, “every single Serb” they knew had “been intimidated—verbally in the street, on the telephone, [or] physically” by the Al Qaeda-tied KLA.

In December 2010, a British “peacekeeper” posted to Kosovo during this time attributed Pristina’s modern day status as “an impoverished, corrupt and ethnically polarised backwater” to NATO’s “unwillingness to control KLA gangsters.” He recalled how London under his watch consistently “emboldened the KLA to greater brutality.” Whenever he captured the terror group’s fighters on the streets, heavily armed and “intent on murder and intimidation,” his superiors ordered them freed:

“I witnessed… the KLA rampaging like a victorious mob intent on retribution,” he explained, adding that “systematic murder of Serbs, often shot in front of their families, was commonplace.” Given that “KLA thugs wielding AK47s, knuckledusters and knives terrified residents of Serbian apartment blocks, Many Serbs fled,” the former soldier noted.

“The Blair government’s spin machine wanted moral simplicity. The Serbs were the ‘bad guys’, so that must make Kosovo Albanians the ‘good guys’… Prostitution and drug and people trafficking increased as the KLA’s grip on Pristina tightened.”

However, KLA fighters were shielded from ICTY prosecution for their innumerable horrific crimes by direct NATO decree. Only today is justice being vaguely served, to almost total Western indifference. In many cases, American politicians continue to sing the praises of brutal KLA leaders. In 2010, then-Vice President Joe Biden referred to later-indicted war criminal Hashim Thaci as Pristina’s “George Washington.” Thaci’s 2018 autobiography proudly features fawning promotional quotes from the current Oval Office occupant on its sleeve.

Since 1945, British officials have been overwhelmingly preoccupied with maintaining the bigger, richer, more powerful US Empire’s global dominance, so as to surreptitiously guide it in direction of their choosing. Rarely is this sinister mission so candidly articulated as in the documents presented here. While Blair’s reverie of “toppling” Milosevic via US force was unrequited, Washington’s calamitous post-9/11 “Global War on Terror” was explicitly British-inspired.

Not long after planes hit the World Trade Center that fateful day, Blair dispatched a bust of Winston Churchill to the White House, evoking the wartime leader’s famed December 1941 address to Congress, which heralded Washington’s entry into World War II. At the same time, the British premier privately wrote to President George W. Bush, urging him to exploit “maximum” global sympathy produced by 9/11 to launch military interventions across West Asia. This wave of belligerence was foreshadowedduring Blair’s 1997 election campaign:

“Century upon century it has been the destiny of Britain to lead other nations. That should not be a destiny that is part of our history. It should be part of our future… We are a leader of nations, or we are nothing.”

A British-steered global Pax Americana was forged in Yugoslavia 25 years ago, in an incendiary baptism of airstrikes and atrocity propaganda, which subsequently inflicted death, destruction, and misery throughout the Global South. Today, untold millions across the world grapple with the painful legacy of Blair’s determination to fulfill London’s “destiny.”

#Kosovo #leaks #NATO #YUGOSLAVIA

KIT KLARENBERG

Kit Klarenberg is an investigative journalist exploring the role of intelligence services in shaping politics and perceptions.

Darvin i genetika

Darvin i genetika
Brian Charlesvorth i Deborah Charlesvorth
GENETIKA 1. novembar 2009 god. 183 no. 3 757-766; https://doi.org/10.1534/genetics.109.109991

Apstrakt

Darvinovoj teoriji prirodne selekcije nedostajao je adekvatan prikaz nasleđa, čineći je logički nepotpunom. Preispitujemo interakciju između evolucije i genetike, pokazujući kako ga je, za razliku od Mendela, Darvinov nedostatak modela mehanizma nasleđivanja ostavio nesposobnim da protumači sopstvene podatke koji su pokazali mendelske proporcije, iako je s Mendelom delio više matematički i verovatno izgled nego većina biologa svog vremena. Darvinov model „pangeneze“ obezbedio je mehanizam za generisanje dovoljno varijabilnosti na koje bi selekcija mogla da deluje. To je, međutim, uključivalo nasleđivanje likova stečenih tokom života organizma, za koje je i sam Darvin znao da ne mogu objasniti neke evolutivne situacije. Jednom kada se shvatila genetička osnova, videlo se da se dozvoljava da se varijacije netaknute prenesu na nove generacije, a evolucija se tada može shvatiti kao proces promene učestalosti stabilnih varijanti. Evoluciona genetika se kasnije razvila kao centralni deo biologije. Darvinovski principi sada igraju veću ulogu u biologiji nego ikada ranije, što ilustrujemo nekim primerima studija prirodne selekcije koje koriste podatke o sekvenci DNK i nekim nedavnim napretkom u odgovorima na pitanja koja je prvi postavio Darvin.

Anegdotski, istorijski i kritički komentari o genetici

Moć Selekcije, bilo da ju je čovek primenjivao ili je u prirodu uveden kroz borbu za postojanje i posledični opstanak najsposobnijih, apsolutno zavisi od promenljivosti organskih bića. Bez varijabilnosti ništa se ne može postići; male individualne razlike, međutim, dovoljne su za rad i verovatno su glavno ili jedino sredstvo u proizvodnji novih vrsta. Čarls Darvin (1868)

CHARLES Darvin je bio prva osoba koja je jasno shvatila da evolucija zavisi od postojanja nasledne varijabilnosti unutar vrste koja generiše razlike između predačkih i potomačkih populacija. Razvoj Darvinovih misli o prirodi i uzrocima evolucije jasno je dokumentovan u njegovim sveskama o „transmutaciji“ iz 1836–1838 (Barrett et al. 1987). Nakon što je odlučio da su vrste nastale „porijeklom s modifikacijom“, Darvin je brzo shvatio potrebu da se pronađe mehanizam za postizanje uključenih promjena. U formulisanju ideje prirodne selekcije na njega je uveliko uticalo iskustvo uzgajivača u veštačkom odabiru populacija domaćih životinja i biljaka. Poglavlje 1 Porekla vrsta (Darvin 1859) poznato je posvećeno dokumentovanju postojanja varijabilnosti u ovim populacijama i efikasnosti veštačke selekcije:

Ključ je čovekova moć kumulativne selekcije: priroda daje uzastopne varijacije; čovek ih sabira u određenim pravcima korisnim za sebe (Darvin 1859, str. 30).

Bio je to samo kratak korak u primeni ovog zapažanja na izbor u prirodi:

Može li se, dakle, smatrati neverovatnim, budući da su se nesumnjivo dogodile varijacije korisne za čoveka, da bi se druge varijacije koje su na neki način korisne za svako biće u velikoj i složenoj životnoj bici, ponekad trebale dogoditi tokom hiljada generacija? … Ovo očuvanje povoljnih varijacija i odbacivanje štetnih varijacija nazivam prirodnom selekcijom (Darvin 1859, str. 81–82).

Većina knjiga i radova koje je Darvin objavio nakon porijekla vrsta bile su posvećene opisivanju kako se širok spektar bioloških pojava – od polnih sistema biljaka do ljudske anatomije i ponašanja – može tumačiti u smislu evolucije prirodnom selekcijom ili poseban oblik prirodne selekcije predstavljen seksualnom selekcijom. Iznenađujuće (barem iz današnje perspektive), mnogi biolozi dugo vremena nisu bili uvereni da je prirodna selekcija dominantna sila vodilja u evoluciji. To se nastavilo do 1920 -ih. U uvodu u Tom 1 svoje rasprave o evolucionoj genetici, Sevall Vright je primetio:

Zajedno sa univerzalnim prihvatanjem evolucije kao činjenice, biolozi su tokom poslednjeg dela devetnaestog veka počeli da rastu nezadovoljstvo, sa prirodnom selekcijom kao glavnom teorijom uzročnosti (Vright 1968, str. 7–8).

SKEPTICIZAM O PRIRODNOM ODABIRU

Istaknuti rani genetičari kao što su Villiam Bateson, Hugo de Vries i Richard Goldschmidt bili su ozloglašeni skeptici po pitanju prirodne selekcije i evolucione uloge malih individualnih razlika na koje se oslanja Darvin, naglašavajući umesto toga ulogu mutacija sa velikim i višestrukim efektima (Provine 1971) . Mnogi prirodnjaci i paleontolozi držali su ono što nam se sada čini kao polumistične teorije, poput unutrašnjih nagona za poboljšanjem ili savršenstvom; mnogi od njih su zastupali lamarckovske poglede sve do 1930 -ih (u Francuskoj i u Soviju

et Union i njegovih satelita, lamarkizam se zadržao i do 1960 -ih). U svojoj klasičnoj istoriji moderne nauke, The Edge of Objectiviti, Charles Coulston Gillispie citira vodećeg istoričara biologije 1929. godine, Erika Nordenskiolda, rekavši da se svakako mora uzeti stav da prirodna selekcija „ne funkcioniše u obliku koji je zamislio Darvin kao što je dokazano “(Gillispie 1960, str. 320). Knjiga Evolucija u svetlu savremenog znanja, zbirka eseja 13 vodećih britanskih biologa, koju su Blackie i Son objavili 1925. godine, pružajući (prema napomeni izdavača) „autoritativnu izjavu“ o „doktrini evolucije … nakon opšteg preokreta fundamentalnih teorija u proteklih 20 godina ”, nema indeks koji upućuje na prirodnu selekciju. Ovo je u suprotnosti sa 3253 članka koji spominju prirodnu selekciju i evoluciju 2008. u bazi podataka Veb of Science. Za detaljnu raspravu o anti-darvinističkim evolucionim idejama, videti Bovler (1983) i Gaion (1998).

Zašto je postojao takav skepticizam prema prirodnoj selekciji i zašto su se stvari toliko promenile? Jedan od razloga bio je nedostatak Darvinovog života direktnih dokaza za prirodnu selekciju. Ovo se počelo menjati krajem 19. i početkom 20. veka radom Bumpusa (1899) u Sjedinjenim Državama, i Veldona (1895, 1901) i njegovog učenika Di Cesnola (1907) u Evropi. Ovi naučnici pokrenuli su polje koje je sada poznato kao ekološka genetika, i sada imamo doslovno hiljade primera gde su prirodnjaci na terenu demonstrirali delovanje prirodne selekcije u divljini i na diskretnim polimorfizmima i na kvantitativnim osobinama (Kingsolver et al. 2001; Bell 2008; Leimu i Fischer 2008).

DARVINOVE TEŠKOĆE SA NASLEĐIVANJEM: MENDELIVO SPASAVANJE

Drugi glavni faktor, naravno, bila je činjenica da Darvin nije uspio doći do razumijevanja mehanizma nasljeđivanja, uprkos tome što je shvatio njegovu važnost i uložio veliki napor u prikupljanje dokaza u svojoj varijaciji Životinje i biljke pod domestifikacijom (Darvin 1868) . Nažalost, on nije bio svestan Mendelovog rada, uprkos objavljivanju dve godine ranije (Mendel 1866). Mendelovo delo sada je, naravno, trajno promenilo naše razumevanje nasleđa, a njegov tragični neuspeh da za života dobije priznanje je dobro poznata priča. Manje je poznato da je Mendel bio svestan značaja za evoluciju razumevanja genetike:

Čini se da je ovo jedini ispravan način da se konačno dođe do rešenja pitanja čiji se značaj za evolucionu istoriju organskih oblika ne može potceniti (Mendel 1866, str. 2).

Nažalost, čak i da je Mendel doživeo ponovno otkriće svog rada, verovatno ne bi imao zadovoljstvo videti da to doprinosi evolutivnom razumevanju jer, čak i nakon što je genetika započela svoj brzi razvoj u prvim decenijama 20. veka, evolucionarna biolozi u početku nisu razumeli kako da uključe genetiku u svoj rad. Kasnije ćemo opisati ove neuspehe u postizanju sinteze, ali prvo razmotrimo Darvinove napore da razume nasleđe i kako je njegov pristup zaostao za Mendelovim.

Mendelova sposobnost da reši najteži problem u biologiji 19. veka nakon mehanizma evolucije počiva na njegovoj upotrebi tada jedinstvenog pristupa: kombinovanju rigoroznih genetskih eksperimenata sa kvantitativnim, verovatnosnim predviđanjima o njihovim očekivanim ishodima: drugim rečima, korišćenjem bioloških podataka za proveri kvantitativnu hipotezu. Trijumf je produktivnog teorijskog zaključivanja da je Mendel predložio svoju hipotezu o nasleđivanju čestica mnogo pre nego što su biološki ili biljni biolozi postigli pravilno razumevanje ćelijske osnove seksualne reprodukcije (Farlei 1982).

Ovo dostignuće je izmaklo Darvinu, drugom najvećem umu biologije 19. veka, iako je bio blizu da vidi iste fenomene kao i Mendel i često je kvantitativno posmatrao podatke (Hovard 2009). Darvin se više puta pozivao na fenomen povratka na pretke u varijacijama životinja i biljaka pod domestikacijom (Darvin 1868). On je takođe sastavio primere prenošenja osobina na nekoliko generacija rodoslova i zatražio pomoć od matematičkog fizičara ser Džordža Stoksa da pokaže da ti slučajevi verovatno nisu slučajni, jedan od prvih primera testa statističke značajnosti u biologiji (Darvin 1868, pogl. 12).

Ironično, Darvin je analizirao podatke iz svojih eksperimenata ukrštanja na distili u vrstama Primula (sažeto u Darvin 1877, poglavlje 5), koji su dali ono što sada vidimo kao jasne dokaze za mendelske omjere (vidi također Bulmer 2003, str. 112 i Hovard 2009). Kod bezobzirnih vrsta (slika 1) sada je poznato da su dugo oblikovani morfi (L) homozigoti ss za alele na nekoliko lokusa u supergenu koji kontroliše dužinu stila, položaj prašnika, polen i stigmu, morfologiju i nekompatibilnost, dok kratkog stila (S) je heterozigonas Ss. Jedino parenje koje uvek uspeva je L × S i S × L (Darvin je to nazvao „legitimnim oprašivanjima“), i oni daju odnos 1 i 1 biljaka L i S (Tabela 1). Povremeno je moguće dobiti seme samooplodnjom, u tom slučaju L biljke daju samo L potomstvo (Tabela 1). Darvin je izjavio:

Od dugo oblikovanog oblika, uvek oplođenog peludom sopstvenog oblika, podigao sam u prvoj generaciji tri biljke dugog stila, od njihovog semena 53 unuka dugog stila, od njihovog semena 4 praunuka dugog stila, od svojih seme 20 dugo-stilizovanih praunučadi, i na kraju, od njihovog semena 8 dugo-stilizovanih i 2 kratkih-pra-praunučadi. … ukupno je podignuto 162 biljaka, … 156 dugo stilizovanih i 6 kratkih stilova (Darvin 1877, str. 228–229).

Nekoliko biljaka kratkog stila u poslednjoj generaciji verovatno su bile zagađivači (Darvinovi eksperimenti su bili izuzetno slobodni od njih). Samooprašivanje S biljaka trebalo bi da generiše odnos 3: 1, kako je Darvin otkrio (vidi Tabelu 1; nijedan od odnosa ne odstupa značajno od očekivanog odnosa). On je primetio:

Prvo sam podigao iz kratkog stila [P. sinensis] biljka oplođena vlastitim oblikom polena, jedna dugo stilizovana i sedam nezakonitih sadnica sa kratkim stilom…. Dr Hildebrand je podigla četrnaest biljaka, od kojih je jedanaest kratkog stila i tri dugačko (Darvin 1877, str. 216).

DARVINOVE TEŠKOĆE SA BLENDNIM NASLEĐIVANJEM I NJEGOVA TEORIJA PANGENEZE

Darvin nije shvatio značaj ovih rezultata jer nije imao model nasleđivanja čestica koji bi se mogao primeniti na genetske podatke. Čini se da je Darvin i dalje verovao u dominaciju mešanog nasleđa, kao i skoro svi njegovi savremenici. Kao što je Fisher istakao u prvom poglavlju Genetičke teorije prirodne selekcije (Fisher 1930), u Darvinovim objavljenim radovima postoji nekoliko eksplicitnih izjava o tome, iako se pojavljuju u nekim od njegovih neobjavljenih beležaka i eseja. Osim toga, poglavlje 15 Varijacije životinja i biljaka u domestifikaciji (Darvin 1868) počinje odeljkom O prelasku kao uzroku ujednačenosti karaktera, koji implicitno pretpostavlja da ukrštanje dovodi do mešanja. Nije jasno, međutim, u kojoj meri je mislio da je potomstvo proizvod potpune fuzije genetskih doprinosa njegovih roditelja (Bulmer 2003, poglavlje 4).

Spajanje nasleđa dovodi do poteškoća na koje je snažno ukazao Fleeming Jenkin (Jenkin 1867), profesor inženjerstva na Univerzitetu u Edinburgu (zgrada pored naše, nažalost, možda, nazvana po njemu). Pod mešajućim nasleđivanjem, varijacije brzo propadaju jer su genotipovi potomaka ukrštanja isti i međuprostorni su između dva roditelja. Kod slučajnog parenja, genetska varijansa kvantitativne osobine tada opada za polovinu svake generacije (Fisher 1930, str. 4). Prihvatanje kombinovanog nasleđa očigledno izaziva sumnju u sposobnost prirodne ili veštačke selekcije da izvrši trajne promene u populaciji. U šestom izdanju Porekla vrsta, objavljenom 1872., Darvin je na Jenkina reagovao na sledeći način:

Ipak, sve dok nisam pročitao sposoban i vredan članak u „North British Reviev-u“ (1867), nisam cenio koliko retko se pojedinačne varijacije, bile one blage ili snažno izražene, mogle održati (Darvin 1859, str. 111–112).

Pošto je nasledna varijabilnost potrebna da bi selekcija bila efikasna, a Darvinovo istraživanje rezultata veštačke selekcije ga je uverilo da postoji dovoljno varijacija da bi ona bila efikasna, Darvin je tražio način da generiše obilje takvih varijacija. To je obezbedila njegova teorija pangeneze, prema kojoj se varijacije koje je pojedinac doživeo tokom svog života prenose na zametne ćelije pomoću hipotetičkih „gemula“ (Darvin 1868, poglavlje 27). Ovo je hipoteza o nasleđivanju stečenih likova, koju je Darvin prihvatio kao eksperimentalno utvrđenu činjenicu (postoji opsežna rasprava o prenošenju sakaćenja u Darvinu 1868, poglavlje 12).

Međutim, Darvin očigledno nije bio siguran u ovo. Na primer, pomenuo je da obrezivanje muške novorođenčadi nije dovelo do gubitka prepucija u jevrejskoj zajednici (Darvin 1868, tom 1, str. 558). Takođe je primetio da postoje neki slučajevi evolucije koji se ne mogu objasniti ovom hipotezom, posebno adaptivne karakteristike sterilnih kasta društvenih insekata:

Jer nijedna vježba, navika ili volja, kod potpuno sterilnih članova zajednice nije mogla utjecati na strukturu ili instinkte plodnih članova, koji sami ostavljaju potomke. Iznenađen sam što niko nije unapredio ovaj demonstrativni slučaj insekata srednjeg roda, protiv poznate Lamarckove doktrine (Darvin 1859, str. 242).

Darvinova upotreba ovog prirodnog slučaja selekcije braće za pobijanje lamarkizma predviđa kasnije upotrebe istog rezonovanja, koje je dostiglo vrhunac savršenstva u Lederbergovim eksperimentima na presvlačenju replikama u Escherichia coli (Lederberg i Lederberg 1952).

EVOLUCIJA KAO PROCES PROMENE UČESTALOSTI MENDELIJANSKIH VARIJANTA U NARODU

Za razliku od Darvina, koji je nasleđe stečenih likova u velikoj meri razmatrao

kao izvor varijacija na osnovu kojih bi selekcija mogla delovati, zagovornici lamarckovskog nasleđa u 20. veku gledali su na to kao na alternativno objašnjenje adaptivne evolucije. Kao što je Fisher sjajno izložio u prvom poglavlju Genetske teorije prirodne selekcije, i što je nesumnjivo poznato čitaocima Genetike, sve poteškoće koje nastaju spajanjem nestaju s mendelskim naslijeđem: varijabilnost unutar populacije se čuva, a ne gubi, kada ne deluju evolucione sile, genetski ekvivalent Galilejevom zakonu inercije. Nasleđivanje stečenih karaktera stoga nije potrebno za regeneraciju genetske varijabilnosti.

Naravno, dobro je poznato da naše poznavanje fizičke osnove gena i njihovog ponašanja u velikoj meri isključuje Lamarckovsko nasleđe. Međutim, nedavne studije otkrile su neke situacije u kojima se DNK određenih regija genoma modificira tokom života pojedinca, a te epigenetske oznake s funkcijama u kontroli razvoja i drugim procesima ponekad mogu preći putem mejotskih podjela na potomke (npr. et al. 1999; Richards 2006; Namekava et al. 2007; Heijmans et al. 2008; Sidorenko i Chandler 2008). Ako se varijante koje nastaju na ovaj način stabilno prenose, onda se mogu tretirati kao mendelske varijante koje se mogu eksploatirati u evoluciji. Ako je njihovo nasleđe nestabilno, kao što se često dešava, ne mogu značajno doprineti evoluciji.

Do otkrića u razumevanju prirode varijacija u kvantitativnim osobinama (ekvivalent Darvinovim „malim razlikama, koje se mogu nazvati“ individualnim razlikama; pogledajte epigraf ovog članka) došlo je u prvim godinama genetike, počevši od eksperimenata sa čistim linijama, čiji pojedinci imaju gotovo identične genotipove. Ovi eksperimenti su pokazali da među takvim pojedincima postoje brojne fenotipske varijacije, ali da se ne mogu preneti na potomstvo (Johannsen 1909; Vright 1920), što je dovelo do odbacivanja lamarckovskog nasleđa od strane genetske zajednice. Štaviše, varijabilnost kvantitativnih osobina (koje često pokazuju očigledno mešanje u F1 ukrštanjima između čistih linija) raste u F2 i kasnijim generacijama (Nilsson-Ehle 1909; Istok 1910), što se i očekivalo sa česticama Mendelskog nasleđa. Štaviše, odgovorni faktori mogu se mapirati u hromozomske regione, a ponekad (sa savremenim metodama) u pojedinačne gene ili varijante nukleotida (Flint i Mackai 2009). Čak su i u početku zagonetni slučajevi veoma složenih obrazaca nasleđivanja, poput krila sa perlama i krnjem u Drosophili, praćeni faktorima povezanim sa hromozomskim genima, a virtuelna univerzalnost Mendelizma uspostavljena je početkom 1920 -ih (Altenburg i Muller 1920). Za razliku od nasleđivanja stečenih karaktera, otkriveno je da su mutacije veoma retke, stabilne modifikacije gena i da nastaju nezavisno od toga da li one daju povećanu sposobnost u datom okruženju ili ne (Muller 1932).

Do 1920 -ih godina bilo je jasno da je (suprotno verovanjima mnogih ranih genetičara, koji su naglašavali velike efekte dramatičnih mutacija i ignorisali dokaze za mendelsku osnovu kvantitativne varijacije osobina), darvinovska evolucija prirodnom selekcijom, zapravo, omogućeno mendelskim nasleđem: mutacije u genima pružaju izvor novih, stabilnih varijanti na koje selekcija može delovati. Ovo je postavilo temelje za razumevanje da je evolucija u osnovi proces promene učestalosti mendelskih varijanti unutar populacija i vrsta, što dovodi do razvoja klasične populacije i kvantitativne genetike. Fascinantnu borbu za postizanje ovog razumevanja vešto opisuje Provine (1971).

KOLIKO JE PRIRODAN IZBOR ZNAČAN ZA SAVREMENU BIOLOGIJU?

Glavna post-Darvinova komponenta od velikog značaja u savremenom evolucionom razmišljanju je ideja genetskog drifta i, konkretno, mogućnosti da je značajan deo varijabilnosti i evolucije varijanti DNK sekvence vođen slučajnim fluktuacijama u frekvencijama varijanti sa malim ili nema uticaja na fitnes (Kimura 1983). Sam Darvin je imao ideju selektivne neutralnosti:

Na varijacije koje nisu ni korisne ni štetne prirodna selekcija ne bi uticala i ostavile bi fluktuirajući element, što možda vidimo kod vrsta koje se nazivaju polimorfne (Darvin 1859, str. 81).

U iznenađujućem zaokretu, koncept selektivne neutralnosti postao je kamen temeljac modernih testova za prirodnu selekciju, pružajući nultu hipotezu koja se može testirati u odnosu na podatke o varijaciji sekvence i evoluciji. Evoluciona biologija je sada dovoljno zrela da otplati dug genetici i zaista je sada (zajedno sa genetskim i molekularno -genetskim pristupima) ključna za rad započet uglavnom funkcionalnim genetskim motivacijama, uključujući sekvenciranje genoma.

S obzirom na neke genetske varijacije u fenotipu od interesa, ekološki genetski pristupi mogu povezati podobnost sa razlikama među jedinkama unutar jednog n

prirodnu populaciju, ponekad koristeći podatke o neometanim pojedincima (Bell 2008). Uz veće ometanje organizama, razlike među populacijama se takođe mogu testirati na njihovu selektivnu važnost korišćenjem metoda kao što su eksperimenti uzajamne transplantacije. Promene u učestalosti genotipa mogu se vremenom pratiti u takvim eksperimentima ili nakon uznemiravanja alela sa njihovih prirodnih frekvencija. Ovi pristupi su čvrsto dokumentovali radnju selekcije, ponekad na neočekivanim likovima, poput inverzijskih polimorfizama Drosophile (Vright i Dobzhanski 1946). Međutim, ovaj pristup može propustiti mnoge slučajeve selekcije, jer čak ni najveći i najosetljiviji eksperimenti, poput onih koji uključuju konkurenciju između sojeva kvasca ili bakterija, ne mogu otkriti selektivne razlike <∼0,1% po veličini (Dikhuizen 1990).

Na drugoj krajnosti evolucionog vremenskog okvira, uporedni pristup se može koristiti za povezivanje razlika u ekološkim uslovima koje doživljavaju različite evoluirajuće loze sa razlikama u ishodu evolucije prirodnom selekcijom (Harvei i Pagel 1991). Darvin je bio prvi biolog koji je u tu svrhu eksplicitno koristio uporedni pristup. Ovaj pristup je sada visoko statistički (Felsenstein 2004) i često koristi filogenije zasnovane na sekvencama, koje imaju prednost što su mnogo manje podložne delovanju prirodne selekcije u izazivanju varijacija u stopi i smeru promene karaktera od morfoloških osobina koje su se ranije koristile u filogenetskoj analizi. Čak i bez savremenih metoda, Darvin je uporednu metodu dobro iskoristio u svom radu na evoluciji sistema za parenje biljaka, na primer, u svom pregledu literature kako bi pokazao da inbreeding biljke imaju manje cvetove i da su generalno manje privlačne oprašivačima u odnosu na one koje se križaju (Darvin 1876), nalaz koji se zadržao u opsežnijim savremenim studijama i koji nam govori da privlačenje oprašivača troši resurse (npr. Ornduff 1969). Uporedni pristup, međutim, nije u stanju da pruži procene intenziteta selekcije uključene u izazivanje uočenih promena.

Savremena tehnologija sekvenciranja DNK daje populacionim genetičarima mogućnost da prouče u kojoj meri selekcija deluje na varijante u celom genomu, za razliku od mutacije i nasumičnog genetskog zanošenja. Nakon nekoliko decenija korišćenja ekoloških genetskih i uporednih pristupa za otkrivanje selekcije u prirodi na vidljivim ili fiziološkim osobinama, biolozi sada mogu da testiraju selektivne efekte specifičnih genetskih razlika među pojedincima bez potrebe da znaju njihove fenotipske efekte. Za ove testove neutralnost pruža suštinsku nultu hipotezu. S našom novostečenom sposobnošću primjene statističkih metoda populacijske genetike na analizu obrazaca varijacija unutar vrsta i divergencije među vrstama u velikim skupovima podataka u cijelom genomu, mogu se otkriti izuzetno slabi pritisci selekcije, znatno ispod razlučivosti eksperimentalnih metoda i odmereno. Mnogi pristupi koji se trenutno koriste blisko su zasnovani na klasičnom radu Fisher -a, Kimure i Vrighta na ponašanju varijanti podložnih mutaciji, selekciji i genetskom zanosu, koje su sažete u Kimurinoj knjizi (1983), The Neutral Theori of Molecular Evolution. Ove metode su često izuzetno kompjuterski intenzivne, posebno kada se uzmu u obzir komplikacije poput nedavnih promena u veličini populacije.

Sa sve većom dostupnošću velikih skupova podataka o varijacijama DNK sekvence u genomima ljudi i Drosophila melanogaster, sve smo bliži odgovorima na pitanja kao što su: Kakva je distribucija koeficijenata selekcije za novonastale štetne aminokiselinske mutacije? Koji deo varijanti aminokiselina koje razlikuju srodne vrste je fiksiran prirodnom selekcijom, za razliku od genetskog pomeranja koje deluje na neutralne ili blago štetne varijante? U kojoj meri su varijante na sinonimnim kodirajućim lokacijama i nekodiranim lokacijama podložne izboru i koliko je snažan ovaj izbor?

Rezultati su ponekad prilično zapanjujući. Prilično je konačno utvrđeno, na primer, da je tipično ljudsko biće heterozigotno za nekoliko stotina mutacija aminokiselina, od kojih većina ima vrlo male efekte na fitnes (reda 10-3) (Boiko et al. 2008) , da je ∼50% aminokiselinskih varijanti koje razlikuju srodne vrste Drosophila fiksirano selekcijom (Sella et al. 2009), te da više nekodirajućih lokacija nego kodirajućih lokacija i kod ljudi i kod Drosophila može mutirati do selektivno štetnih alternativa koje se brzo uklanjaju izbor (Encode Project Consortium 2007; Haag-Liautard et al. 2007).

Pored ovih direktnih testova selekcije na varijantama, možemo takođe koristiti informacije o neutralnim ili skoro neutralnim varijantama koje same nisu pod selekcijom da bismo zaključili o selekciji na povezanim mestima u genomu. Jedan primer je otkrivanje selektivnih brisanja

Projekat HAARP

Provokativni plan Pentagona da pregreje zemaljsku jonosferu.

HAARP je predajnik sa faznim nizom koji gadja zemaljsku jonosferu visokofrekventnim radiotalasima.

U arktičkom kompleksu 200 milja istočno od Enkoridža na Aljasci, Pentagon je postavio moćni predajnik dizajniran da prenosi više od gigavata energije u gornje tokove atmosfere. Poznat kao projekat HAARP (Program aktivnih visokofrekventnih auroralnih istraživanja), eksperiment vredan 30 miliona dolara uključuje najveći svetski „jonosferski grejač“, prototip uređaja dizajniranog da “gadja” nebo, stotinama milja iznad zemlje, visokofrekventnim radio talasima. Zašto zračiti naelektrisane čestice jonosfere (koje kada se podstaknu prirodnim procesima čine divan i čuveni fenomen poznat kao severna svetlost)? Prema izjavama američke mornarice i vazduhoplovstva, ko-sponzorima projekta, to je zato „da bi se posmatrale složene prirodne varijacije jonosfere Aljaske“. To, kaže Pentagon, kao i zarad razvoja novih oblika komunikacija i tehnologija za nadzor koje će omogućiti vojsci da šalje signale nuklearnim podmornicama i da zaviri duboko pod zemlju.

Strane: 1 2

‘HAARP’: Was the earthquake in Turkey made by the United States?

A shakemap represents the shaking of the ground generated by an earthquake. The information is separate from the earthquake’s magnitude and epicenter…

‘HAARP’: Was the earthquake in Turkey made by the United States?

Many people using social media think HAARP is being used punish turkey For refusing to work with the West. A user said, “There is no such thing as coincidence.”Several users pointed to the light that was visible before the devastating earthquake.Frank Hoogerbeets, a Dutch seismologist, foresaw the earthquake. Another question people have asked is how did they foresee the disaster just three days back.However, all the allegations and comments come from social media users and no such statement has been recorded by any Turkish official. Therefore, the United States has not responded to the allegations. A study published in 2017 science advance came to the conclusion that both naturally occurring and man-made earthquakes have the same potential for shaking and damage.The research program currently at the center of the rumors has nowhere claimed that it has the power to induce earthquakes. In October 2022, HAARP begins its largest set of experiments at its new observatory but does not mention earthquakes.

“Mafia State” and Bondsteel

BELEŽNICA

Kosovo’s “Mafia State” and Camp Bondsteel: Towards a Permanent US Military Presence in Southeast Europe

In one of the more bizarre foreign policy announcements of a bizarre Obama Administration, US Secretary of State Hillary Clinton has announced that Washington will “help” Kosovo to join NATO as well as the European Union. She made the pledge after a recent Washington meeting with Kosovan Prime Minister Hashim Thaci in Washington where she praised the progress of the Thaci government in its progress in “European integration and economic development.”1

---

Her announcement no doubt caused serious gas pains among government and military officials in the various capitals of European NATO. Few people appreciate just how mad Clinton’s plan to push Kosovo into NATO and the EU is.

Basic Kosovo geopolitics

The controversial piece of real estate today called Kosovo was a part of Yugoslavia and tied to Serbia until the NATO bombing campaign in…

Pogledaj originalni članak 2.085 more words

Novi ambiciozni pogled na svet Zbignjeva Bzezinskog glade Ukrajine i Rusije | BELEŽNICA

Да су Американци успели да узму Крим – почео би трећи светски рат (izvor: Fakti) БЖЕЖИНСКИ У ВИЛСОНОВОМ ЦЕНТРУ ГОВОРИО О „ПОСТЕПЕНОМ И КОНСТАНТНОМ УСПОНУ РУСКОГ КВАЗИМИСТИЧНОГ ШОВИНИЗМА” Амерички идеолог-милитариста Збигњев Бжежински – у говору на конференцији „Да ли је у питању узајамна безбедност? Русија, Запад и архитектура европске безбедности” – открио планове Вашингтона РЕКАО…
— Read on beleznica.wordpress.com/2014/07/06/novi-ambiciozni-pogled-na-svet-zbignjeva-bzezinskog-glade-ukrajine-i-rusije/

Заробљавање здравог разума

CO2 čini Zemlju zelenijom – za sada

Autor: Samson Reini,
NASA tim za nauku o Zemlji

Ova slika prikazuje promjenu površine lista širom svijeta od 1982-2015. Zasluge: Bostonski univerzitet

Četvrtina do polovine vegetacijskog zemljišta na Zemlji pokazalo je značajno ozelenjavanje u poslednjih 35 godina, uglavnom zbog porasta nivoa atmosferskog ugljen -dioksida, prema novoj studiji objavljenoj u časopisu Nature Climate Change 25. aprila.

Međunarodni tim od 32 autora iz 24 institucije u osam zemalja predvodio je napore koji su uključivali korištenje satelitskih podataka iz NASA -inog spektrometra za snimanje umjerene rezolucije i instrumenata radiometra Nacionalne uprave za okeane i atmosferu za pomoć pri određivanju indeksa površine lista ili količine lisnog pokrivača, nad vegetacijskim regionima planete. Ozelenjavanje predstavlja povećanje lišća na biljkama i drveću ekvivalentno po površini dvostruko veće od kontinentalnih Sjedinjenih Država.

Zeleno lišće koristi energiju sunčeve svetlosti putem fotosinteze za hemijsko kombinovanje ugljen -dioksida izvučenog iz vazduha sa vodom i hranjivim materijama izvađenim iz zemlje za proizvodnju šećera, koji su glavni izvor hrane, vlakana i goriva za život na Zemlji. Studije su pokazale da povećane koncentracije ugljen -dioksida povećavaju fotosintezu, podstičući rast biljaka.

Iako povećanje koncentracije ugljen -dioksida u vazduhu može biti korisno za biljke, ono je i glavni krivac za klimatske promene. Gas, koji zadržava toplotu u Zemljinoj atmosferi, raste od industrijskog doba usled sagorevanja nafte, gasa, uglja i drveta za dobijanje energije i nastavlja da dostiže koncentracije koje nisu viđene najmanje 500.000 godina. Uticaji klimatskih promjena uključuju globalno zagrijavanje, porast nivoa mora, otapanje glečera i morskog leda, kao i ozbiljnije vremenske događaje.

Đubrenje ugljen -dioksidom nije jedini uzrok povećanog rasta biljaka – azot, promena pokrivača zemljišta i klimatske promene usled globalne temperature, padavina i sunčeve svetlosti doprinose ozelenjavanju. Da bi utvrdili obim doprinosa ugljen -dioksida, istraživači su izolovano proverili podatke za ugljen -dioksid i svaku drugu promenljivu kroz nekoliko računarskih modela koji oponašaju rast biljaka uočen u satelitskim podacima.

Rezultati su pokazali da đubrenje ugljen-dioksidom objašnjava 70 odsto efekta ozelenjavanja, rekla je koautorka Ranga Mineni, profesorka na Odeljenju za Zemlju i životnu sredinu na Univerzitetu u Bostonu. „Drugi najvažniji pokretač je azot, sa 9 odsto. Dakle, vidimo kakvu veliku ulogu CO2 ima u ovom procesu. „

Oko 85 posto Zemljine površine bez leda prekriveno je vegetacijom. Površina pokrivena svim zelenim lišćem na Zemlji jednaka je u proseku 32 odsto ukupne površine Zemlje – okeana, kopna i trajnih ledenih ploča zajedno. Stepen ozelenjavanja u poslednjih 35 godina „ima sposobnost da fundamentalno promeni kruženje vode i ugljenika u klimatskom sistemu“, rekao je vodeći autor Zaichun Zhu, istraživač sa Pekinškog univerziteta u Kini, koji je učinio prvu polovinu ovog studira kod Mineni kao gostujući naučnik na Univerzitetu u Bostonu.

Svake godine oko polovine od 10 milijardi tona ugljenika emitovanog u atmosferu usled ljudskih aktivnosti ostaje privremeno uskladišteno, u približno jednakim delovima, u okeanima i biljkama. „Iako se naša studija nije bavila vezom između ozelenjavanja i skladištenja ugljenika u biljkama, druge studije su izvestile o sve većem potonuću ugljenika na kopnu od 1980-ih, što je u potpunosti u skladu sa idejom ozelenjavanja Zemlje“, rekao je koautor Shilong ​​Piao Fakulteta za urbane i ekološke nauke na Pekinškom univerzitetu.

Korisni uticaji ugljen-dioksida na biljke mogu biti ograničeni, rekao je koautor dr Philippe Ciais, pomoćni direktor Laboratorije za nauku o klimi i životnoj sredini, Gif-suv-Ivette, Francuska. „Studije su pokazale da se biljke aklimatizuju ili prilagođavaju rastućoj koncentraciji ugljen -dioksida, a efekat đubrenja vremenom opada.“

„Dok se otkrivanje ozelenjavanja zasniva na podacima, pripisivanje različitih pokretača zasnovano je na modelima“, rekao je koautor Josep Canadell iz Odeljenja za okeane i atmosferu u Organizaciji za naučna i industrijska istraživanja Commonvealtha u Canberri, Australija. Canadell je dodao da, iako modeli predstavljaju najbolju moguću simulaciju komponenti sistema Zemlje, oni se stalno poboljšavaju.

“MAFIJAŠKA DRŽAVA” KOSOVO I BONDSTEEL

Kosovska „država mafije“ i vojna baza Bondsteel: put ka stalnom američkom vojnom prisustvu u jugoistočnoj Evropi

Priredila: Ljiljana Tatic

U jednoj od bizarnijih najava spoljne politike bizarne Obamine administracije, američka državna sekretarka Hillari Clinton najavila je da će Vašington „pomoći“ Kosovu da se pridruži NATO-u, kao i Evropskoj uniji. Ona je to obećala nakon nedavnog sastanka u Vašingtonu sa kosovskim premijerom Hašimom Tačijem u Vašingtonu, gde je pohvalila napredak Tačijeve vlade u njenom napretku u „evropskim integracijama i ekonomskom razvoju“ 1.

Njeno saopštenje nesumnjivo je izazvalo ozbiljnu zabrinutost među vladinim i vojnim zvaničnicima u raznim prestonicama evropskog NATO-a. Malo ljudi ceni koliko je Klintonov plan lud da Kosovo ugura u NATO i EU.

Osnovna kosovska geopolitika

Kontroverzni komad zemlje danas nazvan Kosovo bio je deo Jugoslavije i vezan je za Srbiju sve dok NATO bombardovanje 1999. godine nije srušilo ono što je ostalo od Miloševićeve Srbije i otvorilo put Sjedinjenim Državama, uz sumnjivu pomoć država EU, pre svega Nemačke, da bivšu Jugoslaviju pretvori u male, zavisne pseudo-države. Kosovo je postalo jedna od njih, kao i Makedonija. Slovenija i Hrvatska su se ranije odvojile od Jugoslavije uz snažnu pomoć nemačkog Ministarstva spoljnih poslova.

Kratak pregled okolnosti koje su dovele do otcepljenja Kosova od Jugoslavije pomoći će da se utvrdi koliko bi članstvo u NATO-u ili EU bilo rizično za budućnost Evrope. Hašim Tači, kosovski premijer, posao je dobio, da tako kažem, preko američkog Stejt departmenta, a ne putem slobodnih demokratskih kosovskih izbora. Ni Rusija, ni Srbija, ni preko sto drugih nacija ne priznaju Kosovo kao legitimnu državu. Međutim, odmah je javno prepoznata kao država kada su Bušova administracija i Berlin proglasili nezavisnost 2008. godine.

Članstvo u EU za Kosovo bilo bi dobrodošlica još jednoj propaloj državi, nešto što možda ne smeta tadašnjoj američkoj sekretarki Clinton, ali bez čega EU u ovom trenutku definitivno može. Prema najboljim procenama, nezaposlenost u zemlji iznosi čak 60%. To nije samo nivo Trećeg sveta. Ekonomija je uvek bila najsiromašnija u Jugoslaviji, a danas je i gora. Ipak, pravo pitanje u pogledu budućnosti mira i bezbednosti EU je priroda kosovske države koju je Vašington stvorio od kraja 1990-ih.

Država mafije i vojna baza Bondsteel

Kosovo je sićušna parcela zemlje na jednoj od najstrateškijih lokacija u celoj Evropi sa geopolitičkog stanovišta američkog vojnog cilja kontrole naftnih tokova i političkih zbivanja od naftom bogatog Bliskog istoka do Rusije i zapadne Evrope. Trenutno priznanje samoproglašene Republike Kosovo pod vodstvom SAD-a nastavak je američke politike prema Balkanu od ilegalnog NATO bombardovanja Srbije pod vodstvom SAD-a 1999. godine – razmeštanja NATO-a „van područja“ koje UN nikada nisu odobrile Saveta bezbednosti, navodno pod pretpostavkom da je Miloševićeva vojska bila na ivici izvršenja genocidnog masakra nad kosovskim Albancima.

Nekoliko meseci pre bombardovanja srpskih ciljeva pod vodstvom SAD-a, jednog od najtežih bombaških napada od Drugog svetskog rata, visoki američki obaveštajni zvaničnik u privatnom razgovoru rekao je hrvatskim visokim oficirima vojske u Zagrebu o strategiji Vašingtona za bivšu Jugoslaviju. Prema ovim izveštajima, privatno saopštenim ovom autoru, cilj Pentagona je već krajem 1998. godine bio da preuzme kontrolu nad Kosovom kako bi obezbedio vojnu bazu za kontrolu celokupne regije jugoistočne Evrope do bliskoistočnih naftnih zemalja.

Od juna 1999. godine kada su NATO snage Kosova (KFOR) okupirale Kosovo, tada sastavni deo tadašnje Jugoslavije, Kosovo je tehnički bilo pod mandatom Ujedinjenih nacija, Rezolucijom 1244 Saveta bezbednosti UN-a. Rusija i Kina takođe su se složile sa tim mandatom, koji precizira uloga KFOR-a da obezbedi kraj međuetničkim borbama i zverstvima između stanovništva srpske manjine, ostalih i islamske većine kosovskih Albanaca. Pod 1244. godine Kosovo će ostati deo Srbije do mirnog rešavanja svog statusa. SAD, Nemačka i druge stranke EU su 2008. godine otvoreno ignorisale tu Rezoluciju UN-a.

Brzo priznavanje nezavisnosti Kosova od Nemačke i Vašingtona u februaru 2008. godine, značajno, usledilo je nekoliko dana nakon što su izbori za predsednika u Srbiji potvrdili da je pro-vašingtonski Boris Tadić osvojio drugi četvorogodišnji mandat. Kad je Tadićev mandat bio osiguran, Vašington je mogao da računa na popustljivu reakciju Srbije na njegovu podršku Kosovu.

Odmah nakon bombardovanja Srbije 1999. godine, Pentagon je zaplenio parcelu površine 1000 hektara na Kosovu u Uroševcu u blizini granice sa Makedonijom i dodelio ugovor Halliburtonu kada je tamo bio Dick Chenei ​​za izgradnju jedne od najvećih američkih prekomorskih vojnih snaga. baze u svetu, kamp Bondsteel, sa više od 7000 vojnika danas.

Pentagon je do tada već obezbedio sedam novih vojnih baza u Bugarskoj i Rumuniji na Crnom moru na severnom Balkanu, uključujući vazduhoplovne baze Graf Ignatievo i Bezmer u Bugarskoj i vazduhoplovnu bazu Mihail Kogalniceanu u Rumuniji, koje se koriste za vojne operacije u Avganistanu i Iraku. U rumunskoj instalaciji domaćin je Pentagonova zajednička radna grupa-Istok. Američki kolosalni kamp Bondsteel na Kosovu i upotreba i nadogradnja hrvatskih i crnogorskih jadranskih luka za razmeštanje američke mornarice dovršavaju militarizaciju Balkana. [Ii]

Američka strateška agenda za Kosovo prvenstveno je vojna, a drugo, čini se, trgovina narkoticima. Njegov glavni fokus je na Rusiji i na kontroli protoka nafte od Kaspijskog mora do Bliskog istoka u zapadnu Evropu. Proglašavanjem nezavisnosti Vašington dobija slabu državu koju može u potpunosti da kontroliše. Sve dok je ostao deo Srbije, NATO vojna kontrola bi bila politički nesigurna. Danas je Kosovo kontrolisano kao vojna satrapija NATO-a, čiji KFOR tamo ima 16.000 vojnika za sićušnu populaciju od 2 miliona. Njegov kamp Bondsteel jedan je od niza takozvanih operativnih baza i „jastučića sa ljiljanima“, kako ih je nazvao Donald Ramsfeld, za vojnu akciju na istoku i jugu. Sada formalno uvođenje Kosova u EU i u NATO učvrstiće tu vojnu bazu sada kada je Republika Džordžija pod američkim štićenikom Sakašvilijem tako jadno uspela da ispuni tu ulogu NATO-a.

Heroin transportni koridor

Američka i NATO vojna kontrola Kosova služi u nekoliko svrha za veću geostratešku agendu Vašingtona. Prvo, omogućava veću kontrolu SAD-a nad potencijalnim putovima naftovoda i gasovoda ka EU sa Kaspijskog mora i Bliskog istoka, kao i kontrolu transportnih koridora koji povezuju EU sa Crnim morem.

Takođe štiti i više milijardi milijardi dolara trgovine heroinom, koja je značajno porasla do rekordnih razmera u Avganistanu, prema zvaničnicima UN-a za borbu protiv narkotika, od američke okupacije. Kosovo i Albanija su glavne tranzitne rute heroina u Evropu. Prema godišnjem izveštaju američkog Stejt departmenta o međunarodnom prometu narkotika iz 2008. godine, nekoliko ključnih ruta trgovine drogom prolazi kroz Balkan. Kosovo se pominje kao ključna tačka za transfer heroina iz Turske i Avganistana u zapadnu Evropu. Ti lekovi teku pod budnim okom Tačijeve vlade.

Od svog odnosa sa plemenima Meo u Laosu tokom vijetnamske ere, CIA je štitila promet narkotika na ključnim lokacijama kako bi delimično finansirala svoje tajne operacije. Razmjer međunarodnog prometa opojnih droga danas je takav da se izvještava da velike američke banke, poput Citigroup-a, značajan dio dobiti ostvaruju pranjem prihoda.

Jedna od značajnih karakteristika nepristojne žurbe Vašingtona i drugih država da odmah priznaju nezavisnost Kosova jeste činjenica da su dobro poznavale njegovu vladu i da su obe glavne političke stranke u stvari vođene od organizovanog kriminala kosovskih Albanaca.

Hashim Thaci, kosovski premijer i šef Demokratske partije Kosova, bivši je lider terorističke organizacije koju su SAD i NATO obučavali i nazvali Oslobodilačku vojsku Kosova, OVK, ili na albanskom, UČK. U kosovskim kriminalnim krugovima poznat je kao Hashim „Zmija“ po svojoj ličnoj bezobzirnosti prema protivnicima.

1997. godine, specijalni izaslanik predsednika Klintona, Robert Gelbard, opisao je OVK kao „bez ikakvog pitanja teroristička grupa“. Bilo je daleko više. Bila je to mafija zasnovana na klanu, kojoj se nije bilo moguće infiltrirati, koja je kontrolisala podzemnu crnu ekonomiju Kosova. Danas, Demokratska partija Tačija, prema izvorima iz evropske policije, zadržava veze sa organizovanim kriminalom.

U nemačkom izveštaju BND-a, nazvanom Top Secret, koji je u međuvremenu procurio, 22. februara 2005. godine navodi se: „Über die Key-Player (wie z. B. Haliti, Thaci, Haradinaj) bestehen engste Verflechtungen zvischen Politik, Virtschaft and international operierenden OK -Strukturen im Kosovo. Die dahinter stehenden kriminellen Netzverke fordern dort die politische Instabilitat. Sie haben kein Interesse am Aufbau einer funktionierenden staatlichen Ordnung, durch die ihre florierenden Geschafte beeintrachtigt verden konnen. “(OK = Organized Kriminalitat). (Prevod: „Preko ključnih aktera – na primer Tačija, Halitija, Haradinaja – postoji najuža veza između politike, ekonomije i međunarodnog organizovanog kriminala na Kosovu. Tamošnje kriminalne organizacije neguju političku nestabilnost sve u izgradnji funkcionalne uređene države koja bi mogla biti štetna za njihov procvat u usponu. “3

OVK je započela akciju bombardovanjem izbegličkih kampova u kojima su smeštene srpske izbeglice iz ratova u Bosni i Hrvatskoj. OVK je više puta pozivala na „oslobađanje“ područja Crne Gore, Makedonije i delova severne Grčke. Tači jedva da je lik regionalne stabilnosti, blago rečeno.

Četrdesetčetvorogodišnji Tači bio je lični štićenik državnog sekretara Klintona Madeleine Albright tokom 1990-ih, kada je bio puki 30-godišnjak. OVK su od početka podržale CIA i nemački BND. Tokom rata 1999. godine OVK je direktno podržavao NATO. U vreme kada su ga sredinom 1990-ih pokupile SAD, Tači je bio osnivač Drenica grupe, kriminalnog sindikata na Kosovu, povezanog sa albanskim, makedonskim i italijanskim organizovanim mafijama. U medije je procurio poverljivi izveštaj iz januara 2007. godine, pripremljen za Komisiju EU, nazvan „VS-Nur fur den Dienstgebrauch“. U njemu su detaljno opisane organizovane kriminalne aktivnosti OVK i njene naslednice Demokratske stranke pod Tačijem.

Izveštaj Saveta Evrope iz decembra 2010., objavljen dan nakon što je kosovska izborna komisija rekla da je Tačijeva stranka pobedila na prvim izborima nakon nezavisnosti, optužio je zapadne sile za saučesništvo u ignorisanju aktivnosti krim-lanca na čelu sa Tačijem: „Tači i ovi drugi“ Članovi Drenica Grupe su neprestano imenovani kao „ključni igrači“ u obaveštajnim izveštajima o kosovskim mafijaškim strukturama organizovanog kriminala “, navodi se u izveštaju. „Otkrili smo da je„ Drenica Group “imala za šefa – ili, da se koristimo terminologijom mreža organizovanog kriminala, svog„ šefa “- poznatog političkog operatera … Hashima Thacija.“ 4

U izveštaju se navodi da je Tači vršio „nasilnu kontrolu“ nad trgovinom heroinom. Dik Marti, istražitelj Evropske unije, predstavio je izveštaj evropskim diplomatama iz svih država članica. Odgovor je bila tišina. Vašington je bio iza Tačija.5

Isti izveštaj Saveta Evrope o organizovanom kriminalu na Kosovu optužio je Thacijevu mafijašku organizaciju da se bavi trgovinom ljudskim organima. Brojevi iz Thacijevog uskog kruga optuženi su za odvođenje zarobljenika preko granice u Albaniju nakon rata, gde se navodi da je izvestan broj Srba ubijen zbog svojih bubrega koji su prodati na crnom tržištu. U jednom slučaju otkrivenom u pravnom postupku na prištinskom okružnom sudu 2008. godine rečeno je da su oduzeti organi osiromašenim žrtvama u klinici poznatoj kao Medicus – povezan sa sakupljanjem organa Oslobodilačke vojske Kosova (OVK) 2000. godine.6

Tada se postavlja pitanje zašto su Vašington, NATO, EU i uključujući i, što je najvažnije, nemačka vlada, toliko željni da legitimišu otcepljeno Kosovo? NATO lako kontroliše Kosovo koje interno vode mreže organizovanog kriminala. Osigurava slabu državu koju je daleko lakše podvesti pod dominaciju NATO-a. U kombinaciji sa NATO kontrolom nad Avganistanom odakle potiče kosovski heroin pod kontrolom premijera Tačija, Pentagon gradi mrežu zaokruživanja oko Rusije koja je sve samo ne miroljubiva.

Tačijeva zavisnost od dobrih milosti SAD i NATO-a osigurava da Tačijeva vlada radi ono što se od nje traži. To zauzvrat osigurava SAD veliku vojnu dobit koja konsoliduje njihovo stalno prisustvo u strateški vitalnoj jugoistočnoj Evropi. To je glavni korak u učvršćivanju NATO-ove kontrole nad Evroazijom i daje SAD velikom zaokretu u evropskoj ravnoteži snaga. Nije ni čudo što Moskva nije pozdravila razvoj događaja, kao ni brojne druge države. SAD se doslovno igraju dinamitom, potencijalno kao i nuklearnim ratom na Balkanu.

Note: https://beleznica.wordpress.com/2021/05/09/mafia-state-and-bondsteel/

“Mafia State” and Bondsteel

Kosovo’s “Mafia State” and Camp Bondsteel: Towards a Permanent US Military Presence in Southeast Europe

In one of the more bizarre foreign policy announcements of a bizarre Obama Administration, US Secretary of State Hillary Clinton has announced that Washington will “help” Kosovo to join NATO as well as the European Union. She made the pledge after a recent Washington meeting with Kosovan Prime Minister Hashim Thaci in Washington where she praised the progress of the Thaci government in its progress in “European integration and economic development.”1

---

Her announcement no doubt caused serious gas pains among government and military officials in the various capitals of European NATO. Few people  appreciate just how mad Clinton’s plan to push Kosovo into NATO and the EU is.

Basic Kosovo geopolitics

The controversial piece of real estate today called Kosovo was a part of Yugoslavia and tied to Serbia until the NATO bombing campaign in 1999 demolished what remained of Milosevic’s Serbia and  opened the way for the United States, with the dubious assist of EU nations, above all Germany, to carve up the former Yugoslavia into tiny, dependent pseudo states. Kosovo became one, as did Macedonia. Slovenia and Croatia had earlier split off from Yugoslavia with a strong assist from the German Foreign Ministry.

Some brief review of the circumstances leading to the secession of Kosovo from Yugoslavia will help locate how risky a NATO membership or EU membership would be for the future of Europe. Hashim Thaci the current Kosovo Prime Minister, got his job, so to speak, through the US State Department and not via free democratic Kosovo elections. Kosovo is not recognized as a legitimate state by either Russia or Serbia or over one hundred other nations. However, it was immediately recognized when it declared independence in 2008 by the Bush Administration and by Berlin.

Membership into the EU for Kosovo would be welcoming another failed state, something which may not bother US Secretary Clinton, but which the EU at this juncture definitely can do without. Best estimates place unemployment in the country at as much as 60%. That is not just Third World level. The economy was always the poorest in Yugoslavia and today it is worse. Yet the real issue in terms of the future of EU peace and security is the nature of the Kosovo state that has been created by Washington since the late 1990’s.

Mafia State and Camp Bondsteel 

Kosovo is a tiny parcel of land in one of the most strategic locations in all Europe from a geopolitical standpoint of the US military objective of controlling oil flows and political developments from the oil-rich Middle East to Russia and Western Europe. The current US-led recognition of the self-declared Republic of Kosovo is a continuation of US policy for the Balkans since the illegal 1999 US-led NATO bombing of Serbia—a NATO “out-of-area” deployment never approved by the UN Security Council, allegedly on the premise that Milosevic’s army was on the verge of carrying out a genocidal massacre of Kosovo Albanians.

Some months before the US-led bombing of Serbian targets, one of the heaviest bombings since World War II, a senior US intelligence official in private conversation told Croatian senior army officers in Zagreb about Washington’s strategy for former Yugoslavia. According to these reports, communicated privately to this author, the Pentagon goal already in late 1998 was to take control of Kosovo in order to secure a military base to control the entire southeast European region down to the Middle East oil lands.

Since June 1999 when the NATO Kosovo Force (KFOR) occupied Kosovo, then an integral part of then-Yugoslavia, Kosovo was technically under a United Nations mandate, UN Security Council Resolution 1244. Russia and China also agreed to that mandate, which specifies the role of KFOR to ensure an end to inter-ethnic fighting and atrocities between the Serb minority population, others and the Kosovo Albanian Islamic majority. Under 1244 Kosovo would remain part of Serbia pending a peaceful resolution of its status. That UN Resolution was blatantly ignored by the US, German and other EU parties in 2008.

Germany’s and Washington’s prompt recognition of Kosovo’s independence in February 2008, significantly, came days after elections for President in Serbia confirmed pro-Washington Boris Tadic had won a second four year term. With Tadic’s post secured, Washington could count on a compliant Serbian reaction to its support for Kosovo.

Immediately after the bombing of Serbia in 1999 the Pentagon seized a 1000 acre large parcel of land in Kosovo at Urosevac near the border to Macedonia, and awarded a contract to Halliburton when Dick Cheney was CEO there, to build one of the largest US overseas military bases in the world, Camp Bondsteel, with more than 7000 troops today.

The Pentagon has already secured seven new military bases in Bulgaria and Romania on the Black Sea in the Northern Balkans, including the Graf Ignatievo and Bezmer airbases in Bulgaria and Mihail Kogalniceanu Air Base in Romania, which are used for “downrange” military operations in Afghanistan and Iraq. The Romanian installation hosts the Pentagon’s Joint Task Force–East. The US’s colossal Camp Bondsteel in Kosovo and the use and upgrading of Croatian and Montenegrin Adriatic harbors for US Navy deployments complete the militarization of the Balkans.[ii]

The US strategic agenda for Kosovo is primarily military, secondarily, it seems, narcotics trafficking. Its prime focus is against Russia and for control of oil flows from the Caspian Sea to the Middle East into Western Europe. By declaring its independence, Washington gains a weak state which it can fully control. So long as it remained a part of Serbia, that NATO military control would be politically insecure. Today Kosovo is controlled as a military satrapy of NATO, whose KFOR has 16,000 troops there for a tiny population of 2 million. Its Camp Bondsteel is one of a string of so-called forward operating bases and “lily pads” as Donald Rumsfeld called them, for military action to the east and south. Now formally bringing Kosovo into the EU and to NATO will solidify that military base now that the Republic of Georgia under US protégé Saakashvili failed so miserably in 2008 to fill that NATO role.

Heroin Transport Corridor

US-NATO military control of Kosovo serves several purposes for Washington’s greater geo-strategic agenda. First it enables greater US control over potential oil and gas pipeline routes into the EU from the Caspian and Middle East as well as control of the transport corridors linking the EU to the Black Sea.

It also protects the multi-billion dollar heroin trade, which, significantly, has grown to record dimensions in Afghanistan according to UN narcotics officials, since the US occupation. Kosovo and Albania are major heroin transit routes into Europe. According to a 2008 US State Department annual report on international narcotics traffic, several key drug trafficking routes pass through the Balkans. Kosovo is mentioned as a key point for the transfer of heroin from Turkey and Afghanistan to Western Europe. Those drugs flow under the watchful eye of the Thaci government.

Since its dealings with the Meo tribesmen in Laos during the Vietnam era, the CIA has protected narcotics traffic in key locations in order partly to finance its covert operations. The scale of international narcotics traffic today is such that major US banks such as Citigroup are reported to derive a significant share of their profits from laundering the proceeds.

One of the notable features of the indecent rush by Washington and other states to immediately recognize the independence of Kosovo is the fact that they well knew its government and both major political parties were in fact run by Kosovo Albanian organized crime.

Hashim Thaci, Prime Minister of Kosovo and head of the Democratic Party of Kosovo, is the former leader of the terrorist organization which the US and NATO trained and called the Kosovo Liberation Army, KLA, or in Albanian, UCK. In Kosovo crime circles he is known as Hashim “The Snake” for his personal ruthlessness against opponents.

In 1997, President Clinton’s Special Balkans Envoy, Robert Gelbard described the KLA as, “without any question a terrorist group.” It was far more. It was a klan-based mafia, impossible therefore to infiltrate, which controlled the underground black economy of Kosovo. Today the Democratic Party of Thaci, according to European police sources, retains its links to organized crime.

A February 22, 2005 German BND report, labeled Top Secret, which has since been leaked, stated, “Über die Key-Player (wie z. B. Haliti, Thaci, Haradinaj) bestehen engste Verflechtungen zwischen Politik, Wirtschaft und international operierenden OK-Strukturen im Kosovo. Die dahinter stehenden kriminellen Netzwerke fördern dort die politische Instabilität. Sie haben kein Interesse am Aufbau einer funktionierenden staatlichen Ordnung, durch die ihre florierenden Geschäfte beeinträchtigt werden können.“ (OK=Organized Kriminalität). (Translation: “Through the key players—for example Thaci, Haliti, Haradinaj—there is the closest interlink between politics, the economy and international organized crime in Kosovo. The criminal organizations in the background there foster political instability. They have no interest at all in the building of a functioning orderly state that could be detrimental to their booming business.”3

The KLA began action in 1996 with the bombing of refugee camps housing Serbian refugees from the wars in Bosnia and Croatia. The KLA repeatedly called for the “liberation” of areas of Montenegro, Macedonia and parts of Northern Greece. Thaci is hardly a figure of regional stability to put it mildly.

The 44 year old Thaci was a personal protégé of Clinton Secretary of State Madeleine Albright during the 1990s, when he was a mere 30-year old gangster. The KLA was supported from the outset by the CIA and the German BND. During the 1999 war the KLA was directly supported by NATO. At the time he was picked up by the USA in the mid-1990s, Thaci was founder of the Drenica Group, a criminal syndicate in Kosovo with ties to Albanian, Macedonian and Italian organized mafias.  A classified January 2007 report prepared for the EU Commission, labeled “VS-Nur für den Dienstgebrauch” was leaked to the media. It detailed the organized criminal activity of KLA and its successor Democratic Party under Thaci.

A December 2010 Council of Europe report, released a day after Kosovo’s election commission said Mr Thaci’s party won the first post-independence election, accused Western powers of complicity in ignoring the activities of the crime ring headed by Thaci: “Thaci and these other ‘Drenica Group’ members are consistently named as ‘key players’ in intelligence reports on Kosovo’s mafia-like structures of organised crime,” the report said. “We found that the ‘Drenica Group’ had as its chief – or, to use the terminology of organised crime networks, its ‘boss’ – the renowned political operator … Hashim Thaci.”4

The report stated that Thaci exerted “violent control” over the heroin trade. Dick Marty, the European Union investigator, presented the report to European diplomats from all member states. The response was silence. Washington was behind Thaci.5

The same Council of Europe report on Kosovo organized crime accused Thaci’s mafia organization of dealing in trade in human organs. Figures from Thaçi’s inner circle were accused of taking captives across the border into Albania after the war, where a number of Serbs are said to have been murdered for their kidneys that were sold on the black market. In one case revealed in legal proceedings in a Pristina district court in 2008 organs were said to have been taken from impoverished victims at a clinic known as Medicus – linked to Kosovo Liberation Army (KLA) organ harvesting in 2000.6

The question then becomes, why are Washington, NATO, the EU and inclusive and importantly, the German Government, so eager to legitimize the breakaway Kosovo? A Kosovo run internally by organized criminal networks is easy for NATO to control. It insures a weak state which is far easier to bring under NATO domination. Combined with NATO control over Afghanistan where the Kosovo heroin controlled by Prime Minister Thaci originates, the Pentagon is building a web of encirclement around Russia that is anything but peaceful.

The Thaci dependence on US and NATO good graces insures Thaci’s government will do what it is asked. That, in turn, assures the US a major military gain consolidating its permanent presence in the strategically vital southeast Europe. It is a major step in consolidating NATO control of Eurasia, and gives the US a large swing its way in the European balance of power. Little wonder Moscow has not welcomed the development, nor have numerous other states. The US is literally playing with dynamite, potentially as well with nuclear war in the Balkans.

Notes:

1 RIA Novosti, US to Help Kosovo Join EU NATO: Clinton, April 5, 2012, accessed in
http://en.rian.ru/world/20120405/172621125.html.

2 Rick Rozoff, Pentagon and NATO Complete Their Conquest of The Balkans, Global Research, November 28, 2009, accessed in
www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=16311.

3 Tom Burghardt, The End of the Affair: The BND, CIA and Kosovo’s Deep State, accessed in

http://wikileaks.org/wiki/The_End_of_the_Affair%3F_The_BND%2C_CIA_and_Kosovo%27s_Deep_State.

4 The Telegraph, Kosovo’s prime minister ‘key player in mafia-like gang,’ December 14, 2010, accessed in
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/kosovo/8202700/Kosovos-prime-minister-key-player-in-mafia-like-gang.html.

5 Ibid.

6  Paul Lewis, Kosovo PM is head of human organ and arms ring Council of Europe reports, The Guardian, 14 December 2010.

---

About the author: F. William Engdahl is the author of Full Spectrum Dominance: Totalitarian Democracy in the New World Order. He may be contacted via his website, www.engdahl.oilgeopolitics.netThe original source of this article is Global Research

https://global-politics.eu/kosovos-mafia-state-camp-bondsteel-permanent-military-presence-southeast-europe/